نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری اوتیسم یک اختلال نورولوژیک است که خودش را در سال‌های اولیه رشد کودک نمایان می‌کند. این اختلال باعث مشکلاتی چون رفتارهای تکراری، نقص در مهارتهای ارتباطی کلامی و غیرکلامی و رفتارهای اجتماعی می‌گردد.

منظور از اختلال اوتیسم در کودکان و بزرگسالان چیست؟

اختلال اوتیسم به گروهی از اختلالات پیچیده عصبی گفته می‌شود که به الگوهای تکراری و مشخص رفتاری و مشکلات ارتباطات و تعامل اجتماعی مربوط می‌شود. علائم اوتیسم از دوران کودکی شروع می‌شود و زندگی فرد را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد.

طیف وسیعی از علائم، مهارت‌ها و سطوح ناتوانی در عملکرد وجود دارد که می‌تواند در افراد مبتلا به اختلال اوتیسم رخ دهد. بعضی از کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال اوتیسم به‌طور کامل قادر به انجام تمام فعالیت‌های روزمره زندگی هستند، درحالی ‌که دیگر بیماران اوتیسمی برای انجام فعالیت‌های اساسی نیاز به پشتیبانی زیادی دارند.

آیا اوتیسم درمان دارد؟

اوتیسم ناتوانی مادام العمر است که بر بعضی از کودکان و بزرگسالان تاثیر می‌گذارد. مشکل اصلی دشواری در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی و داشتن رفتارهای محدود یا تکراری است. کیفیت زندگی بسیاری از کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم می‌تواند به‌طور قابل‌ توجهی با تشخیص زودهنگام و درمان مناسب بهبود یابد.

در حال حاضر هیچ روش استانداردی برای درمان بیماری اوتیسم وجود ندارد. راه‌های زیادی برای افزایش توانایی فرزند شما جهت رشد و یادگیری مهارت‌های جدید وجود دارد. شروع به یادگیری زودهنگام این مهارت‌ها می‌تواند نتایج بهتر به همراه داشته باشد. درمان اوتیسم شامل رفتاردرمانی و ارتباطات درمانی، آموزش مهارت‌ها و مصرف داروها برای کنترل علائم است.

درمان اوتیسم

علت بیماری اوتیسم چیست؟

متخصصین علت اصلی بیماری اوتیسم را نمی‌دانند اما تحقیقات نشان می‌دهد که ژن‌ها و محیط‌ زیست نقش مهمی ایفا می‌کنند.

برخی از عوامل خطر اوتیسم عبارت‌اند از:

  • جنسیت
  • داشتن خواهر و برادر مبتلا به اختلال اوتیسم
  • داشتن پدر و مادر مسن
  • ژنتیک

جنسیت

احتمال ابتلا پسران به اختلال اوتیسم بیشتر از دختران تشخیص داده شده است.

داشتن پدر و مادر مسن

مادری که زمان تولد نوزاد بیش از۳۵ ساله دارد یا پدری که ۴۰ ساله یا بیشتر است.

ژنتیک

بعضی از کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم اختلال ژنتیکی خاصی نیز دارند. این شرایط شامل سندرم داون، سندرم X شکننده و اسکلروز توبول است.

علائم اوتیسم در کودکان و بزرگسالان

برای بسیاری از کودکان علائم بیماری اوتیسم با افزایش سن و رفتار درمانی بهبود می‌یابد. برخی از کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در دوران نوجوانی ممکن است دچار افسردگی یا مشکلات رفتاری شوند و درمان آن‌ها هنگام انتقال به بزرگسالی ممکن است تغییراتی داشته باشد.

افراد مبتلا به اختلال اوتیسم معمولا در زمان بزرگسالی نیز نیاز به کمک و پشتیبانی دارند، اما بسته به‌ شدت اختلال، افراد مبتلا ممکن است قادر به داشتن شغل موفق و داشتن زندگی مستقل یا همراه با حمایت باشند.

شدت اختلال اوتیسم می‌تواند بسیار متفاوت باشد و بر اساس میزان ارتباط اجتماعی، اصرار بر محیط و فعالیت‌های مشابه و الگوهای تکراری رفتاری می‌تواند عملکرد روزانه فرد را تحت تاثیر بگذارد.

علائم اوتیسم عبارت‌اند از:

  • مشکل در تعاملات اجتماعی
  • ضعف در برقراری ارتباطات
  • حساسیت به محرک‌های بیرونی

مشکل در تعاملات اجتماعی

افراد مبتلا به اوتیسم ایجاد و حفظ روابط را دشوار می‌دانند. این به این دلیل است که آن‌ها به‌طور غریزی به اشکال غیرکلامی ارتباطات مانند حالت صورت، حرکات فیزیکی و تماس چشمی پاسخ نمی‌دهند.

آن‌ها اغلب قادر به درک و بیان نیازهای خود نیستند زیرا آن‌ها قادر به تفسیر و درک نیازهای دیگران نیستند. این موضوع توانایی آن‌ها در به اشتراک گذاشتن علایق و فعالیت‌هایشان با دیگران را دچار لطمه می‌کند.

ضعف در برقراری ارتباطات

از آنجا که افراد مبتلا به بیماری اوتیسم در مهارت‌های ارتباطی مشکل دارند، ممکن است ملاقات با افراد و دوست شدن برایشان دشوار باشد. اغلب به نظر می‌رسد که آن‌ها در جهان خودشان زندگی می‌کنند.

آن‌ها همچنین ممکن است در پیشرفت گفتاری تاخیر داشته باشند و درک بسیاری از چیزهایی که افراد به آن‌ها می‌گویند برایشان دشوار است و این بر توانایی آن‌ها در ایجاد و حفظ مکالمات تاثیر می‌گذارد.

آن‌ها کنایه را درک نمی‌کنند و همه‌چیز را به معنای واقعی کلمه متوجه می‌شوند. افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند اغلب بسیار صادق هستند، زیرا قبل از صحبت کردن چیزی را فیلتر نمی‌کنند.

این بیماران همچنین ممکن است عباراتی را که در تلویزیون شنیده‌اند یا کلماتی که افراد پیش از آن به آن‌ها گفته بودند تکرار کنند. برای افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند و مهارت‌های زبان خوبی هم دارند، بیان نیازهایشان و تفسیر نیازهای دیگران دشوار است و ممکن است از جملات به‌ صورت تصادفی بدون توجه به معنا یا موضوع صحبت استفاده کنند.

حساسیت به محرک‌های بیرونی

افراد مبتلا به اختلال اوتیسم همچنین به صداها، لمس، مزه‌ها، بوها، نور و رنگ‌ها بیش ‌از حد حساس هستند. برای فرد اوتیسمی که دارای حساسیت بیش ‌از حد است، صداهایی که دیگران ممکن است متوجه آن‌ها نباشند، غیرقابل تحمل است و ممکن است نیازمند استفاده از محافظ گوش برای جلوگیری از شنیدن صداها باشد.

برخلاف بیماران اوتیسمی خیلی حساس، افراد مبتلا به بیماری اوتیسم نیز وجود دارند که هیچ حساسیتی نسبت به رفتارهای خود ایمنی ندارند و یا حساسیت آنها بیش ‌از حد پایین است برای مثال بیمار ممکن است به دست و پای خود آسیب بزند، بیش ‌از حد بچرخد یا سرش را به جایی بکوبد.

چگونگی تشخیص اختلال اوتیسم

تست اوتیسم در کودکان شامل پرسشنامه یا ابزار غربالگری برای جمع‌آوری اطلاعات در مورد پیشرفت و رفتار کودک می‌باشد. بعضی از ابزارهای غربالگری صرفا بر مشاهدات والدین تکیه می‌کنند، در حالی ‌که برخی دیگر بر ترکیبی از مشاهدات والدین و پزشک متکی هستند.

اگر ابزارهای غربالگری احتمال اختلال اوتیسم را نشان دهند، معمولا ارزیابی جامع‌تر انجام خواهد شد.

راههای کنترل و درمان بیماری اوتیسم

درمان قطعی اوتیسم وجود ندارد. درمان و مداخلات رفتاری برای بهبود علائم خاص طراحی‌ شده و می‌تواند این علائم را به‌طور قابل‌ توجهی بهبود بخشد. برنامه درمان مناسب با درمان‌ها و مداخلات همراه است که نیازهای خاص فرد را برآورده می‌کنند. اکثر متخصصان معتقدند که مداخله زودهنگام بهتر و مفیدتر است.

به طور کلی روش‌هایی که برای کنترل اختلال اوتیسم پیشنهاد می‌شود شامل موارد زیر است:

  • مداخلات آموزشی و رفتاری
  • دارو درمانی

مداخلات آموزشی و رفتاری

مداخلات رفتاری و آموزشی زودهنگام در بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم بسیار موفق بوده است. در این مداخلات درمانگرها از تمرینات آموزشی بسیار متمرکز و شدید برای کمک به مهارت‌های اجتماعی و زبان کودکان، مانند تجزیه ‌و تحلیل کاربردی رفتار استفاده می‌کنند که رفتارهای مثبت را تقویت می‌کند و مانع از رفتارهای منفی می‌شود.

درمان اختلال اوتیسم

علاوه بر این، مشاوره خانواده برای والدین و خواهر و برادر کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم اغلب به خانواده‌ها کمک می‌کند تا با چالش‌های خاص زندگی با یک کودک مبتلا به اختلال اوتیسم مقابله کنند.

دارو درمانی اوتیسم

در حالی که دارو نمی‌تواند بیماری اوتیسم یا حتی علائم اصلی آن را درمان کند، اما برخی از داروها می‌توانند به کاهش علائم مرتبط مانند اضطراب، افسردگی و اختلال وسواس فکری و رفتاری کمک کنند. داروهای ضد روان‌پریشی برای درمان مشکلات رفتاری شدید استفاده می‌شوند.

همچنین در صورت وقوع تشنج، می‌توان آن را با یک یا چند داروی ضد تشنج درمان می‌شود. داروهایی که برای درمان افراد مبتلا به اختلال کمبود توجه مورد استفاده قرار می‌گیرند، می‌تواند به‌طور مؤثر برای کمک به کاهش تکانشگری و بیش فعالی در افراد مبتلا به بیماری اوتیسم استفاده شود.

والدین، مراقبین و افرادی که مبتلا به اوتیسم می‌باشند باید قبل از اتخاذ هر نوع درمان اثبات نشده احتیاط کنند.



:: برچسب‌ها: اوتیسم , بیماری , اختلال رفتاری , پزشکی ,
:: بازدید از این مطلب : 65
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : یک شنبه 25 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

شناخت بیماری آنوریسم مغزی

آنوریسم مغزی به معنای وجود یک ناحیه ضعیف و برآمده در دیواره شریانی است که به مغز خونرسانی می‌کند. در اغلب موارد آنوریسم یا کلاف مغزی هیچ علائمی ایجاد نمی‌کند و بیمار متوجه آن نمی‌شود.

در موارد نادری، آنوریسم مغزی پاره می‌شود و در نتیجه خونریزی مغزی و به دنبال آن، سکته مغزی ایجاد می‌شود. در صورتی که آنوریسم مغزی پاره شود، خونریزی زیر عنکبوتیه رخ می‌دهد. بسته به شدت خونریزی، ممکن است آسیب‌های مغزی یا مرگ رخ دهد. ناحیه‌ای که بیش از همه در آن خونریزی رخ می‌دهد، شبکه‌ای از رگ‌های خونی در پایه مغز است که حلقه شریانی ویلیس نام دارد.

آیا آنوریسم مغزی باعث مرگ میشود؟

آنوریسم مغزی با علائمی مانند سردرد ناگهانی، استفراغ، از دست دادن هوشیاری و تشنج همراه است. اگر شما یا یکی از اطرافیانتان چنین علائمی دارند، لازم است که سریعا به پزشک مراجعه کنید.

آنوریسم‌هایی که منجر به خونریزی شده باشند بسیار جدی و خطرناک هستند. در بسیاری از موارد، خونریزی آنوریسم مغزی منجر به مرگ یا ناتوانی‌هایی در بیمار می‌شود.

برای کنترل آنوریسم لازم است که بیمار در بیمارستان بستری شود و به منظور کاهش فشار داخلی مغز و کنترل تنفس و علائم حیاتی (مانند فشارخون) کاملا تحت نظر باشد و لازم است که برای پیشگیری از برآمدگی مجدد شریان‌ها، درمان‌های لازم صورت گیرند.

آنوریسم مغزی

علت آنوریسم مغزی چیست؟

ممکن است شخصی به صورت ارثی مستعد بروز آنوریسم مغزی باشد و یا اینکه بالا رفتن سن یا تصلب شرایین موجب بروز این مشکل شود. برخی از عوامل خطر نیز موجب افزایش احتمال بروز آنوریسم مغزی می‌شوند و یا در صورتی که شخص به آنوریسم مبتلا باشد، خطر پارگی آن را افزایش می‌دهند.

مهمترین دلایل پارگی آنوریسم مغزی عبارتند از:

  • سابقه خانوادگی
  • سابقه ابتلا به آنوریسم در گذشته
  • جنسیت
  • نژاد
  • فشارخون بالا
  • سیگار کشیدن

سابقه خانوادگی

افرادی که سابقه خانوادگی در ابتلا به آنوریسم مغزی دارند، بیش از دیگران در معرض ابتلا به آنوریسم مغزی هستند.

سابقه ابتلا به آنوریسم در گذشته

افرادی که قبلا دچار این مشکل شده‌اند، ممکن است در آینده مجددا نیز به آن دچار شوند.

جنسیت

زنان بیشتر از مردان دچار کلاف مغزی و خونریزی زیر عنکبوتیه می‌شوند.

نژاد

افرادی از نژاد آفریقای آمریکایی بیشتر از سفیدپوستان مستعد خونریزی زیر عنکبوتیه هستند.

فشارخون بالا

خطر بروز خونریزی زیر عنکبوتیه در افرادی که سابقه فشارخون بالا دارند بیشتر است.

سیگار کشیدن

سیگار کشیدن علاوه بر این که موجب بالا رفتن فشار خون می‌شود، به طور مستقیم نیز خطر پاره شدن آنوریسم مغزی را بسیار بالا می‌برد.

علائم آنوریسم مغزی چیست؟

آنوریسم مغزی در اغلب موارد موجب بروز هیچ علائمی نمی‌شود و طی تست‌های تشخیصی که برای سایر مشکلات انجام می‌شوند، به طور تصادفی تشخیص داده می‌شود. اما در برخی موارد دیگر، آنوریسم مغزی با ایجاد فشار بر روی نواحی از مغز، موجب بروز مشکلات و علائمی می‌شود.

در صورتی که این حالت رخ دهد، شخص دچار علائمی مانند سردرد شدید، تاربینی، تغییر در گفتار، درد گردن و سایر علائم می‌شود که این موضوع بستگی به محل بروز آنوریسم در مغز و شدت آن دارد.

علائم آنوریسم مغزی پاره شده معمولا به طور کاملا ناگهانی بروز می‌کنند. اگر هر یک از علائم زیر را دارید یا متوجه وجود آن در سایر افراد شدید، فورا با اورژانس تماس بگیرید:

  • سردرد ناگهانی و شدید که با سردردهایی که تابه‌حال داشته‌اید فرق می‌کند.
  • درد گردن
  • سرگیجه، حالت تهوع و استفراغ
  • حساسیت به نور
  • غش کردن و از دست دادن هوشیاری
  • تشنج

روشهای تشخیص آنوریسم مغزی

از آنجایی که آنوریسم مغزی موجب بروز هیچ علائمی نمی‌شود، این بیماری معمولا در حین تشخیص یا درمان سایر بیماری‌ها به طور تصادفی تشخیص داده می‌شود.

در صورتی که پزشک شما به وجود کلاف مغزی مشکوک باشد، ممکن است یکی از تست‌های تشخیصی زیر را تجویز کند:

  • سی تی اسکن
  • اسکن سی تی ای (CTA) یا توموگرافی کامپیوتری آنژیوگرام
  • ام آر آی
  • آنژیوگرام مغزی

سی تی اسکن

با کمک این تست می‌توان خونریزی مغزی را تشخیص داد. در صورتی که پزشک حدس بزند که آنوریسم مغزی شما پاره شده و خونریزی زیر عنکبوتیه رخ داده است، پانکسیون کمری (نمونه‌برداری از مایع مغزی نخاعی) نیز انجام می‌شود.

اسکن سی تی ای (CTA) یا توموگرافی کامپیوتری آنژیوگرام

این تست نسبت به اسکن سی تی دقیق‌تر است و با کمک آن بهتر می‌توان رگ‌های خونی را بررسی کرد. در این تست از اسکن سی تی، تکنیک‌های کامپیوتری ویژه و ماده کنتراست رنگی که در خون تزریق می‌شود، استفاده می‌شود.

اسکن ام آر آی

این تست مشابه با CTA است و در آن از میدان‌های مغناطیسی و امواج رادیویی برای عکسبرداری از رگ‌های خونی استفاده می‌شود. در این روش نیز ممکن است از ماده کنتراست رنگی برای رسیدن به وضوح بهتر عکس استفاده شود.

آنژیوگرام مغزی

طی این تست که لوله بسیار باریک از طریق رگی که در کشاله ران یا بازو قرار دارد وارد رگ‌های بدن شده و وارد مغز می‌شود. سپس یک ماده کنتراست رنگی درون شریان مغزی تزریق می‌شود. مانند تست‌های بالایی، ماده کنتراست رنگی موجب می‌شود که وجود هر مشکلی در رگ‌های مغزی از جمله آنوریسم، در تصاویر اشعه ایکس نمایان شود.

این تست بیشتر تهاجمی است و خطرات بیشتری به همراه دارد اما این روش بهترین راه ممکن برای تشخیص محل آنوریسم‌های کوچک (کمتر از ۵ میلی‌متر است)

نحوه درمان آنوریسم مغزی

پزشک شما قبل از انتخاب بهترین روش درمانی باید موارد مختلفی را مدنظر قرار دهد. عواملی که بر انتخاب روش درمان آنوریسم مغزی موثرند عبارت‌اند از سن، اندازه آنوریسم، سایر عوامل خطر و وضعیت کلی سلامتی شما.

از آنجایی که احتمال پاره شدن آنوریسم‌های کوچک (کمتر از ۱۰ میلی‌متر) کم است و جراحی برای درمان آنوریسم مغزی یک جراحی پرخطر محسوب می‌شود، در این موارد پزشک تنها وضعیت شما را تحت نظر می‌گیرد و جراحی انجام نمی‌دهد. پزشک راه‌هایی را برای سالم نگه داشتن عروق خونی به شما پیشنهاد می‌دهد مانند کنترل فشارخون و ترک سیگار.

درمان آنوریسم مغزی

اگر آنوریسم مغزی بزرگ باشد و یا موجب علائمی مانند درد شده باشد و یا این که شما سابقه پارگی آنوریسم مغزی در گذشته را داشته باشید، ممکن است جراحی آنوریسم مغزی برای شما تجویز شود.

از روش‌های زیر برای درمان آنوریسم مغزی پاره شده و پاره نشده استفاده می‌شود:

  • روش آمبولازیسیون اندوواسکولار (بستن رگ از طریق جراحی بسته)
  • روش کلیپس زدن با جراحی باز
  • تغییر سبک زندگی

روش آمبولازیسیون اندوواسکولار (بستن رگ از طریق جراحی بسته)

طی این عمل جراحی یک لوله بسیار باریک وارد شریان مورد نظر می‌شود و در نزدیکی آنوریسم مغزی قرار می‌گیرد. در یکی از روش‌ها، یک سیم‌پیچ نرم از طریق لوله وارد شریان شده و درون آنوریسم را پر می‌کند و بنابراین احتمال پاره شدن آنوریسم بسیار کم می‌شود.

در روشی دیگر یک توری در آنوریسم قرار داده می‌شود تا جریان خون در فضای آنوریسم کم شود و آنوریسم پاره نشود. این روش از روش جراحی باز بسیار کم تهاجمی‌تر است اما با خطراتی مانند پاره شدن آنوریسم همراه است.

روش کلیپس زدن با جراحی باز

در این جراحی یک کلیپس فلزی کوچک در اطراف پایه‌ی آنوریسم قرار داده می‌شود تا این قسمت به طور کامل از جریان خون درون شریانی جدا شود. این کار موجب کاهش فشار روی آنوریسم می‌شود و از پاره شدن آن جلوگیری می‌کند. امکان انجام این جراحی به محل آنوریسم، اندازه آن و وضعیت کلی سلامت شما بستگی دارد.

هر دوی این جراحی‌ها باید در بیمارستان انجام شوند.

در برخی از موارد، شکل آنوریسم مغزی به گونه‌ای است که هر دو سر کلاف مغزی باید بریده شود و سپس دو انتهای رگ مجددا به هم بخیه زده شود، اما این حالت به ندرت رخ می‌دهد. گاهش اوقات این شریان به اندازه کافی بلند نیست که دوباره به هم بخیه زده شود که در این صورت از پیوند شریان که از شریان دیگری گرفته شده استفاده می‌شود.

تغییر سبک زندگی

اگر شما به آنوریسم مغزی پاره نشده دچار هستید، می‌توانید با ایجاد تغییراتی در سبک زندگی خود، احتمال پاره شدن آن را کاهش دهید. این موارد عبارتند از:

  • سیگار نکشید و از مواد یا داروهای مخدر و نشاط آور استفاده نکنید. در صورتی که از این مواد استفاده می‌کنید، با پزشک خود مشورت کنید تا با طرح برنامه درمانی مناسب به شما کمک کند که مصرف این مواد را ترک کنید.
  • رژیم غذایی سالمی داشته باشید و ورزش کنید. تغییر در سبک زندگی و ورزش کردن موجب کاهش فشارخون می‌شود.
  • در مورد نحوه ایجاد تغییرات مناسب در رژیم غذایی و فعالیت‌های خود با پزشک مشورت کنید.
  • مصرف کافئین را محدود کنید. کافئین یک ماد محرک است که می‌تواند موجب افزایش ناگهانی فشارخون شود.
  • از وارد کردن فشار زیاد به بدن خود خودداری کنید. وارد کردن فشار زیاد و ناگهانی به بدن مانند زمانی که چیز سنگینی را بلند می‌کنید، موجب افزایش ناگهانی فشارخون می‌شود.


:: برچسب‌ها: بیماری , آنوریسم , کلاف , مغزی , پزشکی , اعصاب , ,
:: بازدید از این مطلب : 79
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : یک شنبه 25 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

دوبینی چشم چیست و تاری دید چگونه اتفاق می‌افتد؟

دوبینی چشم که در اصلاح پزشکی به آن دیپلوپی گفته می‌شود، یک اختلال بینایی است که در آن فرد یک شی واحد را به صورت دو تصویر مجزا می‌بیند. این تصاویر ممکن است در کنار هم و یا بر روی یکدیگر قرار داشته باشند و یا ترکیبی از این دو حالت رخ دهد.

بسته به شدت بیماری و علت زمینه‌ای آن، دو بینی چشم می‌تواند ثابت، موقت و یا پیش‌رونده باشد. از جمله علائم دوبینی چشم می‌توان به سرگیچه، به هم خوردن تعادل در هنگام راه رفتن و اختلال در خواندن اشاره کرد.

افراد مبتلا به دو بینی چشم که به همراه آن دچار درد ناگهانی یا شدید می‌شوند و یا افرادی که دچار آسیب‌دیدگی یا علائم مربوط به اختلال سیستم عصبی می‌گردند، معمولا باید سریعا به پزشک متخصص مراجعه کنند.

اختلال دوبینی چشم چگونه است؟

هنگامی که افراد تصاویر را مشاهده می‌کنند، مجموعه‌ای منظم از قرینه گرفته تا عضلات چشم و اعصابی که اطلاعات را برای تفسیر به مغز انتقال می‌دهند، با یکدیگر همکاری می‌کنند تا امکان دیدن اشیا برای فرد فراهم گردد.

اگر هر یک از این بخش‌ها در مسیر بینایی دچار اختلال شود، ممکن است فرد به دو بینی مبتلا شود. افراد مبتلا به تاری دید همیشه باید تحت نظر یک متخصص مغز و اعصاب باشند. حتی اگر فرد مبتلا به دوبینی خفیف باشد، در صورت مشاهده علائم هشدار دهنده فورا باید توسط پزشک تحت معاینه قرار بگیرند.

برخی از افراد نیز ممکن است دچار دو بینی موقتی شوند. در این حالت علائم دوبینی چشم به صورت گذرا در این افراد ایجاد می‌شود و پس از مدتی این علائم از بین می‌روند. در این صورت فرد حتما باید به یک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کند تا علائم فرد به دقت مورد ارزیابی قرار گیرد. زیرا ممکن است دو بینی موقت ناشی از بیماری دیگری باشد که نیاز به درمان داشته باشد.

دلایل دو بینی چشم و تاری دید

علت دوبینی چشم ناشی از عوامل مختلفی است. در حالتی‌که دو بینی تک چشمی است، فرد اگر یک چشم خودش را ببند باز هم شی را دوتا می‌بیند. دوبینی دوچشمی بر خلاف دو بینی تک چشمی در حالتی که هر دو چشم فرد باز است احساس می‌شود.

عوامل دو بینی چشمی بسیار گسترده است. برخی از عواملی که منجر به این عارضه چشمی می‌شوند عبارتند از:

  • بیماری قرنیه چشم
  • اختلال عدسی چشم
  • ضعف عضلات چشم
  • اختلالات مغزی

بیماری قرنیه چشم

قرنیه چشم وظیفه متمرکز کردن نور ورودی به چشم را بر عهده دارد. اختلال در قرنیه چشم باعث ایجاد دوبینی و تاری چشم می‌شود. این اختلال معمولا در یک چشم رخ می‌دهد.

قرنیه چشم از سه طریق ممکن است دچار آسیب‌دیدگی شود:

  • عفونت که می‌توانند باعث تحریک قرنیه شوند
  • زخم‌ها که می‌توانند ساختار قرنیه را تغییر دهند
  • خشکی قرنیه که باعث اختلال بینایی می‌شود

اختلال عدسی چشم

عدسی چشم در پشت مردمک قرار دارد و کمک می‌کند تا نور بر روی شبکیه متمرکز گردد، اختلال شایع عدسی که می‌تواند منجر به دو بینی چشم گردد، کاتاراکت یا آب‌ مروارید است.

ضعف عضلات چشم

اگر عضله‌ای در یکی از چشم‌ها ضعیف‌تر از چشم دیگر باشد، حرکت چشم‌ها باهم هماهنگ نبوده و ممکن است فرد دچار دوبینی شود.

ضعف عضلات چشم می‌تواند ناشی از بیماری‌های زیر باشد:

  • بیماری میاستنی گراویس
  • بیماری گریوز
  • بیماری اعصاب و روان

میاستنی گراویس

یک بیماری خود ایمنی است که تحریک عضلات توسط اعصاب مغز را مسدود می‌کند، از علائم این بیماری می‌توان به دوبینی چشم و افتادگی پلک‌ها اشاره کرد.

بیماری گریوز

یک بیماری مربوط به تیروئید است که بر عضلات چشم اثر می‌گذارد، این بیماری باعث ایجاد دوبینی عمودی می‌شود، به‌نحوی که یک تصویر بالای تصویر دیگر قرار می‌گیرد.

بیماری اعصاب و روان

برخی از بیماری‌ها می‌توانند بر عصب‌های کنترل‌کننده عضلات چشم مؤثر باشند، در نتیجه فرد به دوبینی و تاری دید مبتلا می‌شود، برخی از این اختلالات عبارت‌اند از:

  • بیماری مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس که بر اعصاب مغز یا نخاع تأثیر می‌گذارد.
  • بیماری سندرم گیلن باره، یک اختلال عصبی است که باعث ضعف پیش‌رونده بیمار می‌شود.
  • دیابت، که می‌تواند بر روی اعصاب کنترل‌کننده عضلات چشم، اثرگذار باشد.

اختلالات مغزی

بسیاری از دلایل دوبینی چشم ناشی از اختلالات مغزی است. این اختلالات بر روی اعصاب کنترل‌‌کننده چشم، اثر خواهند گذاشت.

از جمله اختلالات مغزی که منجر به دو بینی چشم می‌شوند می‌ـوان به موارد زیر اشاره کرد:

  • سکته مغزی
  • آنوریسم مغزی
  • افزایش فشار داخل مغز ناشی از عواملی همچون تروما ضربه به سر، خونریزی مغزی یا عفونت
  • تومور مغزی
  • سردرد میگرنی

علائم دوبینی چشم و تاری دید

علائم دوبینی چشم بسیار مختلف است. در برخی از افراد ممکن است دو بینی چشم بدون هیچ علامتی ایجاد شود، اما در هنگام بروز دو بینی بیمار کاملا از وجود آن آگاه خواهد شد. بسته به علت اصلی بروز دو بینی در چشم، علائم دیگری نیز ممکن است همراه با آن ظاهر شود. از جمله این علائم می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • ناهماهنگی یک یا هر دو چشم، مانند لوچ شدن و یا چپ شدن چشم‌ها
  • درد هنگام حرکت یک یا هر دو چشم
  • ناراحتی یا درد در اطراف چشم، مانند شقیقه و ناحیه ابرو
  • سردرد
  • حالت تهوع
  • ضعیف شدن چشم
  • افتادگی پلک‌ها

انواع دوبینی چشم

به طور کلی انواع دوبینی چشم به سه دسته مختلف تقسیم بندی می‌شود:

  • دوبینی دو چشمی
  • دو بینی یک چشمی
  • دو بینی فیزیولوژیک

دوبینی دو چشمی

در صورتی که فرد مبتلا به دو بینی دو چشمی باشد، هر دو چشم او نمی‌توانند با یکدیگر هماهنگ عمل کنند و اگر بیمار یکی از چشم‌هاش را ببندد، دوبینی برطرف می‌شود.

دو بینی تک چشمی

دو بینی تنها در یک چشم وجود دارد، که منجر به ایجاد سایه در تصاویر می‌شود، تصاویر فقط اندکی از هم فاصله می‌گیرند. دو بینی تک چشمی کمتر از دو بینی دو چشمی شایع است.

دوبینی فیزیولوژیک

هنگامی رخ می‌دهد که فقط تصاویر پس‌زمینه یا تصاویری که فرد بر روی آن‌ها متمرکز نشده‌ است، به‌صورت دوگانه دیده می‌شوند. معمولا زمانی که کودکان اشیاء را به‌صورت دوگانه می‌بینند، مبتلا به این نوع از دوبینی هستند.

روش های تشخیص دوبینی چشم

به منظور تشخیص دوبینی چشم در فرد بیمار، پزشک ابتدا سؤالاتی در خصوص علائم و سابقه پزشکی شخص خواهد پرسید. سپس یک معاینه فیزیکی کامل انجام می‌دهد. در نهایت پزشک بر اساس اطلاعاتی که بدست می‌آورد، علت دو بینی چشم و آزمایشات مورد نیاز را تجویز می‌کند.

تشخیص درست دو بینی چشم به پزشک کمک می‌کند تا بتواند بهترین درمان را برای دوبینی تجویز کند. یکی از مواردی که پزشک در مواجهه با بیمار مبتلا به دو بینی چشم و تاری دید به دنبال تشخیص آن است، نوع دوبینی است. پزشک با معاینه بیمار تشخیص می‌دهد که آیا دو بینی دائمی است یا موقت. همچنین با انجام آزمایشات میزان پیشروی بیماری را تشخیص می‌دهد.

از جمله اقداماتی که پزشک به منظور تشخیص دو بینی چشم و تاری دید انجام می‌دهد می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • پزشک از بیمار می‌خواهد به تصاویر در کنار یکدیگر نگاه کند و بگوید که آیا تصاویر دوگانه را در کنار هم می‌بیند یا بالا پایین.
  • پزشک از بیمار می‌خواهد که به یک جهت خاص نگاه کند تا متوجه شود که در این شرایط دوبینی در ایجاد می‌شود یا خیر.
  • پزشک در مورد وجود هرگونه درد یا بی‌حسی در پیشانی و گونه، ضعف در عضلات صورت، سرگیجه و اختلال در بلع و گفتار سؤالاتی خواهد پرسید، زیرا این علائم ممکن است به وجود اختلال در اعصاب جمجمه‌ای مربوط باشد.
  • پزشک در مورد سایر علائم مربوط به سیستم عصبی و سایر بیماری‌ها سؤالاتی خواهد پرسید.
  • یکی از مهم‌ترین قسمت تشخیص دوبینی چشم در فرد، معاینه فیزیکی چشم‌ها است.
  • بینایی سنجی اقدام دیگری است که پزشک به منظور تشخیص دو بینی انجام می‌دهد.
  • پزشک به دقت برآمده بودن چشم‌ها و افتادگی پلک‌ها را مورد ارزیابی قرار می‌دهند.
  • نحوه واکنش مردمک نسبت به نور نیز مورد بررسی قرار می‌گیرد.
  • حرکات چشم کنترل می‌شود، از بیمار خواسته می‌شود تا انگشت پزشک را به سمت بالا، پایین، راست و چپ دنبال کند.
  • در نهایت پزشک به کمک لامپ اسلیت (وسیله‌ای که به کمک آن می‌توان چشم‌ها را با بزرگ‌نمایی بالا بررسی کرد) و افتالموسکوپ ساختارهای داخلی چشم‌ها نمایش می‌دهد، چشم‌ها را بررسی می‌کند.

علائم و یافته‌های معاینه می‌تواند اطلاعات مفیدی درباره دلایل دوبینی چشم در اختیار پزشک قرار دهد.

درمان دوبینی چشم

اگر بیمار دچار دو بینی و تاری دید شده باشد، درمان دوبینی چشم به علت زمینه‌ای بیماری و همچنین درگیر بودن یک چشم (مونوکولار) یا هر دو چشم (بینوکولار) بستگی خواهد داشت. دو بینی در صورتی‌که ناشی از بیماری‌ها و یا اختلالات عصبی باشد، با درمان بیماری می‌تواند بهبود یابد. برای مثال دیابت و بیماری میاستنی با دارو درمان خواهد شد.

سایر گزینه‌های درمان تاری دید و دوبینی چشم می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • عینک زدن
  • انجام تمرینات ویژه چشم
  • نصب منشور بر روی عینک
  • پوشاندن یک چشم
  • استفاده از لنز تماسی مات (بدون دید) در یک چشم
  • جراحی عضلات چشم
  • استفاده از عدسی منشوری
  • تزریق بوتولینوم توکسین (بوتاکس) به عضله چشم

استفاده از لنزهای مات داخل چشمی جهت درمان دوبینی چشم

در برخی از موارد به منظور درمان دو بینی چشم در فرد، یک روش جراحی به نام کاشت لنز داخل چشمی (IOL) می‌تواند گزینه مناسبی باشد. با این حال، این روش فقط زمانی توصیه می‌شود که سایر روش‌های درمانی موفق نبوده باشند. لنز داخل چشمی تنها برای افرادی که دوبینی دوچشمی دارند، مناسب است. در این روش عدسی بیمار خارج می‌شود و با یک عدسی مصنوعی جایگزین می‌گردد.

درمان تاری دید با لنز مات داخل چشمی

استفاده در منشور برای درمان دو بینی چشمی

منشور یک قطعه شیشه‌ای یا پلاستیکی V شکل است که باعث شکست نور می‌شود. می‌توان منشورهای خاصی را که منشور فرنل نامیده می‌شود، بر روی عینک نصب نمود، این کار راه مؤثری برای درمان دوبینی چشم محسوب می‌شود.

منشور فرنل از ورقه‌های پلاستیکی نازک درست می‌شود. یک‌طرف آن به شیشه عینک چسبانده می‌شود و طرف دیگران دارای شیارهای خاصی است که باعث تغییر نور ورودی به چشم‌ها می‌شود.

منشور برای درمان دو بینی چشمی

درمان دوبینی چشم از طریق تزریق بوتاکس

گاهی اوقات برای درمان اختلالات حرکتی چشم، مانند لوچ شدن چشم‌ها، از تزریق بوتولینوم استفاده می‌شود. سم بوتولینوم به یکی از عضلات کنترل‌کننده حرکت چشم تزریق می‌شود. این سم ارسال پیام‌های شیمیایی از اعصاب را مسدود می‌کند، درنتیجه عضله در حالت استراحت قرار می‌گیرد.

این به این معنی است که عضله دیگر نمی‌تواند چشم را حرکت دهد، در نتیجه سایر عضلات کنترل چشم را به عهده می‌گیرند، این کار باعث تقویت چشم خواهد شد.

درمان دوبینی چشم با تزریق بوتاکس

درمان دوبینی چشم از طریق جراحی چشم

اگر دوبینی ناشی از بیماری‌هایی همچون لوچی باشد، جراحی عضلات چشم می‌تواند موقعیت چشم‌ها را تصحیح کند. عمل جراحی دو بینی چشم در صورتی در نظر گرفته می‌شود که مزیت جراحی (تراز کردن چشم‌ها)، بیشتر از عوارض و خطرات احتمالی آن باشد.

شش عضله در هر چشم کنترل موقعیت چشم‌ها را بر عهده دارند؛ می‌توان هر یک از این عضلات را تقویت، تضعیف و یا اصلاح نمود. بسته به نوع و شدت انحراف چشم‌ها، جراحی دوبینی چشم روی عضلات موردنظر انجام می‌شود تا موقعیت چشم‌ها اصلاح شده و تراز گردند.

عمل جراحی دوبینی چشم

پیشگیری از دوبینی چشم و تاری دید

پیشگیری از دوبینی چشم متکی بر پیشگیری از ایجاد علل و بیماری‌های زمینه‌ای آن است. در اینجا چند نکته برای افزایش سلامتی چشم‌ها و کاهش خطر ابتلای به دوبینی بیان خواهد شد. این موارد عبارتند از:

  1. کنتزل دیابت
  2. پیشگیری از ایجاد آب مروارید
  3. جلوگیری از خشکی چشم
  4. جلوگیری از آسیب‌دیدگی سر

کنترل دیابت

بیماران مبتلا به دیابت که به دقت برنامه درمانی خود را دنبال می‌کنند، کمتر در معرض خطر دوبینی قرار می‌گیرند.

پیشگیری از ایجاد آب‌ مروارید

مراقبت از سلامتی چشم‌ها و کاهش خطر آب‌ مروارید از طریق استفاده از عینک آفتابی، سیگار نکشیدن و داشتن رژیم غذایی سالم، احتمال دو بینی چشم را کاهش می‌دهد.

جلوگیری از خشکی چشم

اگر رطوبت چشم‌ها به خوبی حفظ شود، می‌تواند از ایجاد دوبینی جلوگیری به عمل آورد. همچنین، سعی کنید از خیره شدن طولانی‌ مدت به کامپیوتر خودداری کنید، چرا که می‌تواند باعث خشکی چشم‌ها گردد.

جلوگیری از آسیب‌دیدگی سر

جلوگیری از آسیب‌ دیدگی ناحیه سر از طریق بستن کمربند ایمنی در هنگام رانندگی، استفاده از کلاه ایمنی در هنگام دوچرخه‌سواری و یا راندن موتورسیکلت و استفاده از کلاه و عینک مناسب هنگام کار با ماشین‌آلات و بازی‌های ورزشی می‌تواند احتمال ابتلا به دوبینی چشم و تاری دید را کاهش دهد.



:: برچسب‌ها: دوبینی , چشم , تاری , دید , چشم پزشکی , مغز , اعصاب ,
:: بازدید از این مطلب : 90
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : یک شنبه 25 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

ام آر آی یک روش تصویربرداری پیشرفته است که از طریق آن می‌توان تصویر بافت‌های درونی بدن را دید. در صورتی که اصول ایمنی رعایت شود، ام ار ای یک روش کاملا ایمن برای تصویر برداری است.

تصویربرداری ام آر آی (MRI) و مزایای آن

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (ام آر آی) روشی است که در آن از میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای تصویربرداری دقیق از ارگان‌ها و بافت‌های درون بدن استفاده می‌شود.

بیشتر دستگاه‌های ام آر ای بزرگ و لوله‌ای شکل هستند. زمانی که شما داخل دستگاه ام آر آی می‌شوید، میدان مغناطیسی باعث می‌شود که‌ اتم‌های هیدروژن به طور موقتی در بدن شما تغییر جهت یابند. امواج رادیویی باعث همسو شدن اتم‌ها و ایجاد شدن سیگنال‌های بسیار ضعیف شده که برای ساختن عکس‌های مقطعی‌ ام آر ای استفاده می‌شود.

دستگاه ام آر آی همچنین می‌تواند برای تولید عکس‌های سه بعدی که از زوایای مختلف دیده می‌شوند به کار برده شود. امروزه پزشکان برای عکس‌برداری از داخل بدن بیماران از دستگاهی به نام ام آر ای استفاده می‌کنند.

مزایای ام آر آی نسبت به دیگر تجهیزات عکس‌برداری این است که تصاویر واضح‌تری را ارائه می‌دهد؛ اما افرادی که اضافه وزن بسیار دارند یا از ایمپلنت‌های فلزی استفاده کرده‌اند برای استفاده از ام آر آی محدودیت دارند. همچنین زنان باردار نیز قبل از استفاده از دستگاه ام آر ای باید با پزشک یا متخصص رادیولوژی مشورت نمایند.

چرا عکس‌برداری به روش ‌ام آر آی انجام می‌شود؟

ام آر آی (MRI) یک روش غیرتهاجمی است که پزشک برای معاینه ارگان‌ها، بافت‌ها و سیستم اسکلتی بدن به کار می‌برد. با این روش تصاویری با کیفیت بالا از بدن گرفته می‌شود که به تشخیص بسیاری از بیماری‌ها و مشکلات کمک می‌کند.

انواع ام ار ای

ام ار ای انواع مختلفی دارد که شامل موارد زیر است:

  • ام آر ای مغز و نخاع
  • ام آر آی قلب و عروق خونی
  • ام آر آی ارگان‌های داخلی دیگر
  • ام آر آی استخوان‌ها و مفاصل
  • ام آر آی سینه

انواع ام آر آی مغز

ام آر ای مغز و نخاع

در بسیاری از موارد از ام آر آی مغز و نخاع استفاده می‌شود. این تصاویر غالبا برای کمک به تشخیص بیماری‌های زیر به کار برده می‌شوند:

  • آنوریسم عروق مغزی
  • اختلالات چشم و گوش داخلی
  • اسکلروز چندگانه (ام اس)
  • آسیب‌دیدگی‌های نخاعی
  • سکته مغزی
  • تومورهای مغزی
  • آسیب‌دیدگی‌های مغز ناشی از وارد آمدن ضربه به سر

یکی از انواع ام آر ای، ام آر آی (MRI) عملکردی مغز است. با این روش تغییرات متابولیسمی ایجاد شده در مغز اندازه‌گیری می‌شود. همچنین با این روش آناتومی مغز بررسی شده و مشخص می‌شود که کدام قسمت مغز عملکرد بحرانی دارد.

ام آر آی مغز به مشخص شدن قسمت‌های کنترل حرکتی و زبانی در مغز افرادی که می‌خواهند عمل مغز انجام دهند کمک می‌کند. ام آر آی عملکردی همچنین برای ارزیابی آسیب‌دیدگی ناشی از جراحات سر و اختلالاتی نظیر بیماری آلزایمر به کار می‌رود.

ام آر آی قلب و عروق خونی

ام آر آی قلب و عروق خونی برای بررسی و ارزیابی موارد زیر به کار برده می‌شود:

  • اندازه و عملکرد دهلیزهای قلب
  • ضخامت و حرکت دیواره‌های قلب
  • گستردگی آسیب‌دیدگی‌های ناشی از حملات یا بیماری‌های قلبی
  • مشکلات ساختاری در آئورت مانند آئوریسم یا انسداد آئورت
  • التهاب یا انسداد عروق خونی

ام آر آی ارگان‌های داخلی دیگر

ام آر ای ممکن است برای بررسی تومورها یا ناهنجاری‌های دیگر در بسیاری از ارگان‌های بدن به کار برده شود. برخی از این ارگان‌ها عبارتند از:

  • کبد و مجرای صفراوی
  • کلیه‌ها
  • طحال
  • پانکراس
  • رحم
  • تخمدان‌ها
  • پروستات

ام آر آی استخوان‌ها و مفاصل

ام آر آی (MRI) همچنین برای ارزیابی قسمت‌های زیر در بدن به کار برده می‌شود:

  • ناهنجاری‌های مفصلی که به دلیل ضربه یا آسیب‌دیدگی‌های مکرر ایجاد شده‌اند مانند پارگی غضروف یا رباط‌ها
  • ناهنجاری‌های دیسکی در ستون فقرات
  • عفونت‌های استخوانی
  • تومور استخوان و بافت نرم

ام آر آی سینه

ام آر آی همچنین ممکن است همراه با ماموگرافی برای تشخیص سرطان سینه به خصوص در زنانی که بافت توده‌ای در سینه دارند یا در آنهایی بیشتر در معرض ابتلا به این سرطان قرار دارند انجام شود.

عوارض ام آر آی چیست؟

از آنجا که در دستگاه MRI از میدان مغناطیسی قوی استفاده می‌شود، وجود تجهیزات فلزی در بدن ممکن است باعث ایجاد عوارضی شده یا بر قسمتی از تصاویر گرفته شده به روش ام آر آی تاثیر بگذارد.

قبل از انجام ام آر آی به تکنسین آن در مورد استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی یا فلزی در بدن اطلاع دهید تا شما را از عوارض دستگاه ام ار ای آگاه سازند. برخی از این تجهیزات فلزی یا الکترونیکی عبارتند از:

  • پروتزهای متحرک فلزی
  • دریچه‌های مصنوعی قلب
  • دیفیبلاتور متحرک قلب
  • پیس میکر
  • گیره‌های فلزی
  • ایمپلنت‌های حلزونی
  • گلوله یا هر شی‌ء فلزی دیگر

اگر شما خالکوبی کرده‌اید، از پزشک در مورد تاثیر آن بر تصاویر گرفته شده با ام آر ای سؤال کنید. برخی از جوهرهای تیره ممکن است حاوی مواد فلزی باشند.

قبل از انجام ام آر آی، به پزشک در مورد قصد خود برای بارداری اطلاع دهید. خطر ام ار ای در بارداری شامل اثرات میدان مغناطیسی روی جنین هنوز به طور دقیق مشخص نشده است. ممکن است پزشک از روش‌های جایگزین استفاده کرده یا تصویربرداری به روش ام آر آی را به تاخیر بیندازد.

قبل از انجام ام آر آی حتما به پزشک و تکنسین دستگاه در مورد مشکلات کلیوی و کبدی خود اطلاع دهید زیرا بیماری‌های این ارگان‌ها ممکن است باعث ایجاد محدودیت در عوامل کنتراست تزریقی را در حین اسکن محدود کند.

نحوه آماده شدن برای انجام ام آر آی

قبل از انجام ام آر آی، می‌توانید مطابق برنامه خود غذا خورده و داروهای خود را مصرف کنید مگر این که پزشک دستور دیگری داده باشد. معمولا از شما خواسته می‌شود اشیای فلزی که ممکن است بر میدان مغناطیسی تاثیر بگذارند را از خود دور کنید. برخی از این وسایل عبارتند از:

  • جواهرات
  • گیره سر
  • عینک
  • ساعت
  • کلاه‌گیس
  • پروتزهای دندانی
  • سمعک
  • سینه‌بند

آمادگی برای ام آر آی

در حین انجام ام آر آی چه اقداماتی انجام می‌شود؟

دستگاه MRI مانند یک لوله بزرگ باریک است که هر دو طرف آن باز است. شما روی یک تخت متحرک دراز کشیده و به سمت داخل این لوله هدایت می‌شوید. یک تکنسین از اتاق دیگری شما را تحت نظر دارد و شما می‌توانید از طریق یک میکروفون با او صحبت کنید.

اگر شما ترس از محوطه‌های بسته دارید (کلاستروفوبیا) به شما داروهایی داده می‌شود که در هنگام انجام ام آر آی خوابیده و اضطراب کمتری داشته باشید. بیشتر افراد این فرآیند را بدون مشکل انجام می‌دهند.

دستگاه ام آر آی یک میدان مغناطیسی قوی و امواج رادیویی هدایت شده اطراف شما ایجاد می‌کند. انجام این فرایند دردی به همراه ندارد. شما میدان مغناطیسی یا امواج رادیویی را احساس نمی‌کنید و قسمت متحرکی هم در اطراف شما وجود ندارد.

در حین انجام ام آر آی، قسمت داخلی مگنت، ضربات مکرر، ضربان و صداهای دیگری ایجاد می‌کند. استفاده از محافظ گوش یا گوش دادن به موسیقی می‌تواند اثر این نویزها را کاهش دهد.

در برخی موارد، ماده کنتراست که معمولا گادولینیوم است ممکن است از طریق سیاهرگ‌های دست یا بازو تزریق به شما شود. ماده کنتراست برخی ظواهر تصویر را بهبود می‌بخشد. احتمال بروز واکنش‌های آلرژیک در اثر استفاده از ماده کنتراستی که در ام آر آی به کار برده می‌شود کمتر از ماده کنتراستی است که در سی تی اسکن استفاده می‌شود.

فرآیند انجام ام آر آی ممکن است از ۱۵ دقیقه تا بیش از یک ساعت طول بکشد. شما باید کاملا بی‌تحرک باشید زیرا هر حرکتی باعث تار شدن عکس می‌شود.

در هنگام انجام ام آر آی عملکردی شما باید برخی کارها را انجام دهید که عبارتند از ضربه زدن با شصت به انگشتان دیگر، سائیدن سنباده یا پاسخ به پرسش‌هایی که از شما می‌شود. این کارها به مغز در کنترل فعالیت‌ها کمک می‌کند.

مراقبت بعد از ام آر آی

اگر شما تحت تاثیر داروهای آرام‌بخش نباشید می‌توانید بلافاصله پس از انجام اسکن به فعالیت‌های روزمره و عادی خود بپردازید. اما اگر برای انجام این اسکن به بیمار آرام‌بخش داده شود پرسنل ممکن است تا یکی دو ساعت بعد از دریافت داروی آرامش‌بخش بیمار را مرکز نگه داشته تا کاملا هوشیار شود.

تفسیر جواب ام آر آی

پزشکی که برای تفسیر تصاویر MRI آموزش دیده است (رادیولوژیست) تصاویر گرفته شده از شما را آنالیز کرده و به پزشک شما گزارش می‌دهد. پزشک شما هر مطلب مهمی را با شما در میان گذاشته و مراحل را با شما پیش می‌برد.

هزینه ام آر آی

ام آر آی نسبت به دیگر تجهیزات عکس‌برداری مانند سی تی اسکن هزینه بیشتری دارد اما به دلیل اینکه تصاویر واضح‌تری را ارائه می‌دهد. اکثر متخصصین برای تشخیص دقیق بیماری‌ها استفاده از آن را ترجیح می‌دهند. مثلا برای اختلالات مغزی مانند تومور مغزی با وجود اینکه هزینه ام آر آی مغز بیشتر از سایر روش‌های عکس برداری است، اما توصیه می‌شود تنها ام آر آی انجام شود.



:: برچسب‌ها: ام آر آی , MRI , تشخیص , بیماری های , مغز , اعصاب , پزشکی , ,
:: بازدید از این مطلب : 74
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : یک شنبه 25 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

شناخت بیماری اتاکسی

آتاکسی نوعی بیماری است که منجر به اختلال حرکتی می‌شود و علت آن، وجود مشکلاتی در مغز می‌باشد. هنگامی‌که فرد دچار اتاکسیا می‌شود مشکلاتی در اندام‌های حرکتی و حرکات ارادی بدن خود خواهد داشت و عضلات دست ‌و پا ممکن است به ‌صورت غیرارادی حرکت کنند. واژه‌ آتاکسیا در واقع به معنای عدم تعادل و هماهنگی می‌باشد.

آتاکسی خود یک اختلال یا یک بیماری نیست بلکه نشانه‌ای از اختلالات یا بیمارهای زمینه‌ای دیگری است. پزشکان تاکنون بین ۵۰ تا ۱۰۰ اتاکسی مختلف را کشف کرده‌اند. این آتاکسیا بر اساس علت آن‌ها، یا بر اساس اندامی که مبتلا به آتاکسی شده است گروه‌بندی می‌شوند.

علل بسیار مختلفی می‌تواند منجر به آتاکسیا شود، از جمله بیماری ‌ام اس، عوامل ژنتیکی یا تومورها. درمان اتاکسی به نوع اتاکسی بستگی دارد. می‌توان آن را با برخی داروها مثل گاباپنتین و آنتی بیوتیک یا فیزیوتراپی درمان کرد.

علت بیماری اتاکسی چیست؟

علت‌های بسیاری برای آتاکسی وجود دارد. برخی از آن‌ها ژنتیکی و برخی دیگر اکتسابی هستند. برخی دیگر از انواع آتاکسی هیچ علت روشن و دقیقی ندارند. در ادامه به بررسی اتاکسیا ژنتیکی و اتاکسی اکتسابی می‌گردازیم.

اتاکسی ژنتیکی

ممکن است یک ژن جهش یا تغییریافته از یکی از والدین یا هردوی آن‌ها به ارث ببرید که باعث ابتلا به آتاکسی ژنتیکی می‌شود. یا ممکن است یک ژن جهش‌یافته‌ای را به ارث ببرید که باعث بروز یک اختلال شود که آتاکسیا از علائم آن می‌باشد.

بعضی از انواع آتاکسی ژنتیکی عبارت‌اند از:

  • بیماری آتاکسی تلانژکتازی
  • آتاکسی همراه با کنش پریشی (آپراکسی) حرکت چشمی
  • آتاکسی اسپاستیک غالب
  • آتاکسی نخاعی- مخچه‌ای غالب(SCA)
  • آتاکسی اپیزودیک
  • آتاکسی فردریش
  • آتاکسی اسپاستیک نهفته
  • بیماری ویلسون

اتاکسی اکتسابی

آتاکسی اکتسابی وقتی رخ می‌دهد که آسیبی به طناب نخاعی یا اعصاب وارد شود. این آسیب ممکن است از یک صدمه یا یک بیماری باشد.

بعضی از دلایل آتاکسی اکتسابی می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

  • تومور مغزی
  • از دست دادن و کمبود خون در مغز
  • فلج مغزی
  • آبله‌ مرغان
  • هیدروسفالی، یا جمع شدن آب زیاد در مغز
  • ضربه به سر
  • بیماری ام اس
  • واکنش نسبت به انواع خاصی از سرطان‌ها
  • کمبود ویتامین E یا B12

همچنین اگر واکنشی نسبت به برخی داروها، مصرف الکل یا مواد مخدر، یا قرار گرفتن در معرض سموم داشته باشد ممکن است به آتاکسی مبتلا شوید.

علت‌های ناشناخته اتاکسی

وقتی‌که هیچ ژن جهش ‌یافته را به ارث نبرده باشید یا دچار یک بیماری یا آسیبی نشده‌اید که منجر به آتاکسی شده باشد، این نوع را آتاکسی ایدیوپاتیک (بدون علت شناخته ‌شده) می‌نامند. اگر پزشک متخصص شما نتواند یک علت پزشکی برای علائم شما بیابد، تشخیص او آتاکسی ایدیوپاتیک خواهد بود.

شایع‌ترین اتاکسی ایدیوپاتیک، آتروفی سیستم چندگانه، یا MSA می‌باشد. پزشکان و متخصصان تاکنون نتواسته‌اند علت‌های احتمالی برای این دسته از آتاکسیاها را مشخص کنند. این آتاکسی ها ممکن است از ترکیب عوامل محیطی و علل ژنتیکی بروز کنند.

انواع اتاکسی را بشناسید

آتاکسی را می‌توان بر اساس ژن و ناحیه مبتلا به آن، به گروه‌های زیر تقسیم کرد:

  • آتاکسی مخچه ای
  • آتاکسی فردریش
  • آتاکسی تلانژکتازی
  • آتاکسی حسی
  • آتاکسی وستیبولار

آتاکسی مخچه ای

مخچه، قسمتی از مغز شماست که مسئول حفظ تعادل و هماهنگی اعضا می‌باشد. اگر بخشی از مخچه شما شروع به فرسایش کند، ممکن است مبتلا به آتاکسی مخچه ای شوید. گاهی اوقات ممکن است طناب نخاعی‌تان را نیز مبتلا سازد. این شایع‌ترین نوع آتاکسی می باشد.

آتاکسی مخچه ای

علائم آتاکسی مخچه ای عبارت‌اند از:

  • تغییرات رفتاری یا شخصیتی
  • تغییر در صدا
  • سرگیجه (مقاله علت و درمان سرگیچه را مطالعه کنید)
  • احساس خستگی
  • سردرد (مقاله علت سردرد شدید و مزمن را بخوانید)
  • پایین بودن میزان کشیدگی ماهیچه‌ها
  • لرزش عضلات و رعشه
  • صحبت کردن مبهم
  • مشکل در راه رفتن
  • تلوتلو خوردن و راه رفتن با پاهای عریض

آتاکسی فردریش

آتاکسی فردریش یک بیماری ژنتیکی است که سیستم عصبی فرد را مبتلا می‌سازد و باعث اختلالاتی در حرکات بیمار می‌شود. بیماران مبتلا به این وضعیت، دچار مشکلاتی در هماهنگی عضلات (آتاکسی) می‌شوند که این شرایط در طول زمان بدتر خواهد شد.

ویژگی‌های دیگر بیماری اتاکسی فردریش شامل از دست دادن تدریجی استقامت و احساس در دست‌ها و پاها، سفت و خشک شدن عضلات (حالت اسپاسمی) و اختلال در تکلم می‌باشند.

بیشتر افراد مبتلا به آتاکسی فردریش بین سنین ۵ تا ۱۵ سالگی اولین علائم و نشانه‌های این اختلال را مشاهده می‌کنند. اولین ویژگی‌های قابل ‌توجه، هماهنگی و تعادل ضعیف در اندام‌ها هستند. افراد مبتلا معمولاً حدود ۱۰ سال پس از مشاهده‌ی اولین علائم و نشانه‌ها به ویلچر نیاز پیدا خواهند کرد.

آتاکسی تلانژکتازی

آتاکسی تلانژکتازی یک اختلال وراثتی کمیاب است که سیستم عصبی، سیستم ایمنی و دیگر سیستم‌های بدن فرد را مبتلا می‌سازد. افراد مبتلا به اتاکسی تلانژکتازی اغلب سیستم ایمنی ضعیفی دارند و ممکن است عفونت‌های مزمن ریوی در آن‌ها بروز کند.

همچنین ریسک ابتلا به سرطان در این بیماران افزایش می‌یابد، خصوصا سرطان سلول‌های تشکیل‌دهنده خون (سرطان خون) و سرطان سلول‌های سیستم ایمنی (لنفوما یا سرطان لنفاوی).

آتاکسی حسی

آتاکسی حسی در نتیجه آسیب به اعصاب موجود در طناب نخاعی یا سیستم اعصاب محیطی به وجود می‌آید. سیستم اعصاب محیطی، بخشی از سیستم عصبی خارج از مغز و طناب نخاعی می‌باشد.

فردی که دچار اتاکسی حسی می‌شود، هنگام آسیب عصبی احساس کمی در پاها و کف پاها خواهید داشت، بنابراین بازخورد کمتری از طرف مغز خواهید داشت که به او خبر دهد که بدنش در کجا با زمین تماس دارد.

این مشکل را همچنین آتاکسی پروپریوسپتیو (تحریک‌شده در اثر تحریکات درونی عضو) نیز می‌نامند.

علائم آتاکسی حسی عبارت‌اند از:

  • مشکل در لمس کردن بینی با انگشت با چشمان بسته
  • ناتوانی در نوسانات و ارتعاشات حسی
  • راه رفتن دشوار در نور کم
  • راه رفتن با گام‌های سنگین یا پاکوبی هنگام راه رفتن

آتاکسی وستیبولار

آتاکسی وستیبولار، سیستم وستیبولار شما را دچار مشکل می‌سازد. این سیستم شامل گوش میانی و کانال‌های گوش حاوی مایع می‌باشد. آن‌ها حرکات سر را احساس می‌کنند و به تعادل و موقعیت‌یابی فضایی شما کمک می‌کنند.

وقتی عصب‌های موجود در سیستم وستیبولار شما فرسوده شوند، ممکن است دچار این مشکلات گردید:

  • تاری دید و دیگر مشکلات بینایی
  • حالت تهوع و استفراغ
  • مشکلاتی در ایستادن و نشستن
  • تلوتلو خوردن در هنگام راه رفتن
  • مشکل در راه رفتن روی یک خط مستقیم
  • سرگیجه

روش تشخیص بیماری آتاکسی یا آتاکسیا

برای تشخیص آتاکسی، پزشک متخصص یک معاینه فیزیکی را روی شما انجام خواهد داد. او تعادل و هماهنگی، شنوایی، بینایی، واکنش‌ها و حافظه‌تان را مورد بررسی قرار می‌دهد.

همچنین به یک معاینه مغز و اعصاب نیاز خواهید داشت که ممکن است شامل یک ام آر آی یا سی ‌تی ‌اسکن باشد. این معاینات تصویری از ساختار مغزتان را برای تشخیص مشکل ارائه می‌دهند.

در بعضی موارد، پزشک شما ممکن است آزمایش‌هایی از مایع نخاعی‌تان را توصیه کند. برای انجام این کار او یک سوزن را به قسمت پایین کمر شما وارد می‌کند و مایع را بیرون می‌کشد تا برای آزمایش به آزمایشگاه بفرستد.

برای آزمودن انواع ژنتیکی آتاکسی، ممکن است به انجام آزمایش‌های ژنتیکی نیاز داشته باشید؛ اما برای یافتن همه‌ی اشکال ژنتیکی آتاکسی، آزمایش وجود ندارد.

درمان آتاکسی با چه روش هایی انچام می‌شود؟

روش‌های درمانی مختلفی برای درمان و کاهش علائم آتاکسی وجود دارد که شامل موارد زیر می‌باشند:

  • درمان دارویی
  • فیزیوتراپی
  • گفتاردرمانی

درمان بیماری آتاکسی

درمان دارویی آتاکسی

بیمارانی که دچار گرفتگی و اسپاسم‌های عضلانی، درد و خشکی در عضلات هستند با داروهایی که به آن‌ها شل کننده‌ی عضلانی گفته می‌شود، درمان می‌شوند. این داروها شامل باکلوفن یا تیزانیداین می‌شوند. همچنین با تزریق بوتالینوم تاکسین یا بوتاکس می‌توان عضلات را شل کرد. تأثیرات این تزریقات به‌طور عادی برای بیش از سه ماه دوام خواهد داشت.

در ادامه به بررسی چند نوع دارو برای درمان آتاکسی می‌پردازیم.

  • گاباپنتین (Gabapentin)
  • آنتی موسکارینیک‌ها
  • بازدارنده‌های PDE-5
  • داروهای مسکن

گاباپنتین (Gabapentin)

گاباپنتین یک داروی آتاکسی است که به کمک آن می‌توان حرکات غیرارادی چشم در اختلال اوسیلوپسی (نوسان بینی) را درمان کرد. گاباپنتین کمک به کنترل حرکات چشم می‌کند. دوبینی با استفاده از لنزهای مخصوصی بنام لنزهای منشوری اصلاح می‌شود.

آنتی موسکارینیک‌ها

داروهایی ممکن است برای کنترل بی‌اختیاری ادرار و مشکلات مثانه‌ای که در آتاکسی وراثتی مشاهده می‌شوند، تجویز شوند. این داروها آنتی موسکارینیک هستند و می‌تواند به شل شدن مثانه و کاهش بی‌اختیاری ادرار کمک کنند. ممکن است از یک میل جراحی در مثانه استفاده کرد یک لوله‌ی کوچک از طریق مجرای پیشاب وارد مثانه می‌شود. تا ادرار جمع شده را تخلیه کند.

بازدارنده‌های PDE-5

ممکن است در بعضی از بیماران مبتلا به آتاکسی، اختلالات جنسی بروز کند. این مشکلات را می‌توان با استفاده از داروهایی که تحت عنوان بازدارنده‌های فسفودیسفراس-۵(PDE-5) از جمله سیلدنافیل درمان کرد.

داروهای مسکن

دردهای عصبی مثل احساس سوزش، درد یا دردی با حرکت سریع همراه با احساس سوزن سوزن شدن و بی‌حسی در نواحی مبتلا مشاهده می‌شود. این دردها را می‌توان با استفاده از داروهای مسکن مثل داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSADs) از جمله ایبوپروفن، دیکلوفناک، پاراستامول و غیره کمی تسکین داد. داروهایی که تأثیر بیشتری در درمان درد عصبی دارند شامل امیتریپتایلن، گاباپنتین یا پرگابالین می‌شوند.

فیزیوتراپی برای آتاکسی یا اتاکسیا

فیزیوتراپی آتاکسی کمک شایانی به پیشگیری از ضعف، خشکی و اسپاسم عضلات می‌کند. این امر با تعدادی از تمرینات فیزیکی حاصل می‌شود که عضلات را تقویت و انعطاف‌پذیری آن را حفظ می‌کند. بریس‌های مخصوصی نیز ممکن است برای کشش عضلات تجویز شوند.

گفتار درمانی برای مبتلایان به آتاکسی

با پیشرفت آتاکسی، اختلالاتی در گفتار و صحبت کردن با دیگران ممکن است به وجود بیاید. یک متخصص گفتار و زبان درمانی می‌تواند تا حد زیادی به جلوگیری از بروز این مشکلات کمک کند.



:: برچسب‌ها: بیماری , آتاکسی , آتاکسیا ,
:: بازدید از این مطلب : 48
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : یک شنبه 25 ارديبهشت 1401 | نظرات ()